Υπήρξε μία από τις σημαντικότερες μορφές του Αλβανικού Έπους, εκπροσωπώντας το αληθινό νόημα του πατριωτισμού, που δεν περιορίζεται μόνο στην αγάπη για την πατρίδα, αλλά εκτείνεται και στην υποστήριξή της. Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης, με τη δράση του, υποχρέωσε τις δυνάμεις του Άξονα στην πρώτη τους ήττα κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Ο Κωνσταντίνος Δαβάκης γεννήθηκε το 1897 στα Κεχριάνικα του Γερολιμένα Μάνης και, ολοκληρώνοντας τις σπουδές του στο Γυμνάσιο, ακολούθησε στρατιωτική καριέρα, εισάγοντας τη Σχολή Ευελπίδων. Διακρίθηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ειδικότερα στη μάχη του Σκρα και της Δοϊράνης, όπου προήχθη σε ταγματάρχη. Μετέπειτα, σπούδασε στη Σχολή Πολέμου στο Παρίσι, όπου διακρίθηκε ως αριστούχος και θεωρήθηκε πρόδρομος της νέας στρατιωτικής αντίληψης, που υποστήριζε τη χρήση αρμάτων μάχης ως κεντρικό άξονα στις πολεμικές επιχειρήσεις.
Στις 28 Οκτωβρίου 1940, με την εκδήλωση της ιταλικής εισβολής, ο Δαβάκης αντιμετώπισε την 3η Ιταλική Μεραρχία Αλπινιστών «Τζούλια». Επικεφαλής του αποσπάσματος της Πίνδου, με 2.000 άνδρες, χρησιμοποίησε επιθετική τακτική, καταφέρνοντας να «μαντρώσει» τους Ιταλούς. Σε γραπτή μαρτυρία του τότε Αντισυνταγματάρχη Πεζικού Ι.Α. Βερνάρδου, περιγράφεται η στιχομυθία μεταξύ του Δαβάκη και του Στρατηγού Πιτσίκα λίγο πριν από την πρώτη μάχη, καταδεικνύοντας το ηθικό του και την προετοιμασία του για την αναμέτρηση.
Στις 1 Νοεμβρίου 1940, οι δυνάμεις του Δαβάκη πέρασαν στην αντεπίθεση. Κατά τη διάρκεια αυτής, τραυματίστηκε σοβαρά και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το μέτωπο. Στη συνέχεια, υπό την επιτήρηση των δυνάμεων Κατοχής, συνελήφθη από τις Ιταλικές αρχές. Νοσηλεύτηκε στην Κοζάνη και στον Ευαγγελισμό της Αθήνας, αλλά οι συνθήκες του πολέμου τον οδήγησαν στη φυλακή.
Στις 21 Ιανουαρίου 1943, κατά τη διάρκεια μεταφοράς του με άλλους ομήρους στο Μπάρι της Ιταλίας, το καράβι στο οποίο επέβαινε εβλήθη και βυθίστηκε από τορπίλες του Αγγλικού υποβρυχίου «Τίγρης». Στην τραγωδία αυτή, πνίγηκαν 71 Έλληνες αξιωματικοί, ανάμεσά τους και ο Κωνσταντίνος Δαβάκης.
Η σωρός του αργότερα αναγνωρίστηκε και τάφηκε αρχικά στον Αυλώνα της Αλβανίας, και μεταπολεμικά μεταφέρθηκε στην Αθήνα. Το θάνατός του προκάλεσε θλίψη στην Καλλιθέα, όπου τελέστηκε μνημόσυνο στη μνήμη του. Ο Δαβάκης τιμήθηκε μεταθανάτια με βραβεύσεις και το όνομά του δόθηκε σε πλατείες και δρόμους στην Ελλάδα.
Πηγή: newsbeast.gr