Στις 25 Σεπτεμβρίου 1833, η Αντιβασιλεία του Όθωνα ανακοίνωσε ένα σημαντικό διάταγμα που επηρεάζει τη θρησκευτική ζωή της χώρας. Η απόφαση αφορούσε τη διάλυση των μοναστηριών που αριθμούσαν λιγότερους από έξι μοναχούς, καθώς αυτά θεωρούνταν από την Αντιβασιλεία ότι είχαν σημαντική δύναμη και πλούτο. Η εκκλησιαστική περιουσία, κυρίως τα μοναστήρια, βλέπονταν ως πόροι που θα μπορούσαν να ενισχύσουν το κράτος και να συνεισφέρουν στην αποπληρωμή των δανείων που είχε λάβει η Ελλάδα κατά τον Αγώνα της Ανεξαρτησίας.
Η κίνηση αυτή οδήγησε στη διάλυση περίπου 400 μοναστηριών και στην ένωση των υπολοίπων με μεγαλύτερα θρησκευτικά κέντρα. Πολλά από τα κτίρια είτε εγκαταλείφθηκαν είτε άλλαξαν χρήση, με τις συνέπειες να είναι εμφανείς στην μοναστική ζωή, η οποία περιορίστηκε δραστικά. Πολλές παραδόσεις που είχαν διατηρηθεί για αιώνες άρχισαν να φθίνουν, προκαλώντας αντιδράσεις από τοπικές κοινότητες και θρησκευτικούς κύκλους.
Η απόφαση αυτή δεν ήταν μόνο εκσυγχρονιστική, αλλά και μια σύγκρουση μεταξύ της παράδοσης και των αναγκών του νεοσύστατου ελληνικού κράτους. Σήμερα, μπορούμε να την ερμηνεύσουμε ως τμήμα της ευρύτερης προσπάθειας για τη διαμόρφωση μιας σύγχρονης ελληνικής ταυτότητας, αν και είχε σημαντικές επιπτώσεις στη θρησκευτική και πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας.
Πηγή: newsbeast.gr